การพัฒนาระบบการดูแลแบบมีส่วนร่วม กรณีศึกษาในผู้ดูแลผู้ป่วยจิตเวชจากการใช้ สารเสพติด โรงพยาบาลหว้านใหญ่ อำเภอหว้านใหญ่ จังหวัดมุกดาหาร

Areecha Moolprom

doi:10.57260/stc.2025.1005

Authors

Areecha Moolprom Wan Yai Hospital

DOI:

https://doi.org/10.57260/stc.2025.1005

Keywords:

Psychiatric patients, Substance abuse, Community participation, New normal care, Care system development

Abstract

This study aimed to develop a participatory care system for psychiatric patients with substance abuse at Wan Yai Hospital, Mukdahan Province. The research employed a Research and Development (R&D) approach, divided into three phases: 1) studying caregivers' knowledge, attitudes, and participation, 2) developing a care system using the A-I-C (Appreciation, Influence, Control) process, and 3) evaluating the developed system. The findings revealed that most caregivers had high knowledge levels about psychiatric disorders related to substance abuse (58.4%). The developed system reduced healthcare staff workload and increased community involvement. Additionally, utilizing technologies such as VDO calls and applications enhanced the convenience of patient monitoring and reduced travel. The evaluation indicated that the system significantly reduced relapse rates and promoted sustainability and satisfaction within the community.

References

กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข. (2565). คู่มือการดูแลผู้ป่วยโรคจิตเภท สําหรับโรงพยาบาลในเขตสุขภาพ (ฉบับพยาบาล/นักวิชาการสาธารณสุข). กรุงเทพฯ: บริษัท วิคทอเรียอิมเมจ จํากัด.

กองบริหารระบบบริการสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข. (2563). คู่มือการดูแลผู้ป่วยจิตเวชที่มีความเสี่ยงสูงต่อการก่อความรุนแรงสําหรับสถาบัน/โรงพยาบาล สังกัดกรมสุขภาพจิต. กรุงเทพฯ: บริษัท พรอสเพอรัสพลัส จํากัด.

กองบริหารระบบบริการสุขภาพจิต กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข. (2563). แผนพัฒนาสุขภาพจิตแห่งชาติ ฉบับที่ 1 (พ.ศ. 2561-2580). กรุงเทพฯ: กระทรวงสาธารณสุข.

กองยุทธศาสตร์และแผนงาน กระทรวงสาธารณสุข. (2564). รายงานสถานการณ์สุขภาพจิตในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: กระทรวงสาธารณสุข.

นวรัตน์ สุวรรณผ่อง และ ฉวีวรรณ บุญสุญา. (2542). การประเมินผลและเขียนแผนงาน/โครงการด้านสาธารณสุข. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: พรทิพย์การพิมพ์. เนาวรัตน์เจริญค้า.

บุญชม ศรีสะอาด. (2545). วิธีการวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

บำรุง วงษ์นิ่ม, แสงเดือน ดีผิว และ สุรพล สุพวง. (2566). การพัฒนาระบบการดูแลผู้ป่วยจิตเวชสารเสพติดโดยการมีส่วนร่วมและไร้รอยต่อ ตัวแบบลพบุรี: กรณีศึกษาอำเภอโคกสำโรง. วารสารวิชาการสาธารณสุขชุมชน, 10(1), 1-12. สืบค้นจาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/ajcph/article/view/265916

พรทิพย์ วชิรดิลก, ธีระ ศิริสมุด และ อนุรัตน์ สมตน. (2561). ผู้ป่วยฉุกเฉินวิกฤตสุขภาพจิตที่เข้าถึงระบบบริการการแพทย์ฉุกเฉินในประเทศไทย. วารสารการพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต, 32(2), 69-83. สืบค้นจาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/JPNMH/article/view/138685

พวงรัตน์ ทวีรัตน์. (2543). วิธีการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: สำนักทดสอบทางการศึกษาและจิตวิทยา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

รัศมี ชุดพิมาย. (2565). การพัฒนารูปแบบการดูแลผู้ป่วยจิตเวชเรื้อรังกลุ่มเสี่ยงในชุมชนด้วยกระบวนการมีส่วนร่วมของภาคีเครือข่าย อําเภอลําปลายมาศ จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารศูนย์อนามัยที่ 9, 16(3), 850-867. สืบค้นจาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/RHPC9Journal/article/view/258728

ศูนย์อำนวยการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด. (2565). รายงานสถานการณ์สารเสพติดในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: กระทรวงยุติธรรม.

Denzin, N. K. (1978). Triangulation: A Case for Methodological Evaluation and Combination. Sociological Methods.